via

Czy potraficie zróżnicować wymowę VIA - Skandynawia, trzewia, relikwia, wiadro, wjazd, wiano, Wjasa?

Ano właśnie - w języku, rzekomo polskim, z uporem maniaka pozostawia się wymowę niepolską zapożyczonych wyrazów - kwestia po co i właściwie dlaczego? Język polski rządzi się własnymi prawami wymowy. Maria nie wymawiamy z hiszpańska Marija (choć tak powstała Maryja czy Maryla). Moim ulubionym przykładem jest też skorzonera (nawet z zapisem polskiego k, oryginalnie scorzonera), rzekomo wymawiana wyłącznie jak Murzasichle - a ja ni górski Wołoch, ni Włoch, jeno Polak. Tak jakby zachowywanie takiej obcej wymowy musiało koniecznie podkreślać, że ktoś wie, skąd słowo pochodzi i jak brzmi w pierwotnym języku - zwykły snobizm językowy.

I nie jest prawdą dopowiedzenie, że via oznacza głównie cel podróży - zdecydowanie środek, sposób transportu, działania, bądź też punkt, poprzez który gdzieś zdążamy. Środek do celu a cel to zupełnie różne kategorie znaczeniowe - banialuki z Banja Luki!

W Polańskim są dwa znaczenia, rzeczownik i przyimek:
via (droga): via crucis, via dolorosa, ale: Via Appia, Via Sacra
via (trasą przez jakąś miejscowość) ndm: do Paryża via Berlin
Tu tylko to drugie.